Van Swakopmund naar Twijfelfontein en Damaraland

Het heeft een lange tijd geduurd voor er weer internet was, maar nu we terug zijn in Windhoek, kunnen we jullie op de hoogte brengen. Het worden korte verslagen, want anders gaat er hier veel te veel tijd in zitten.

Woensdag 18 juni,
Na Swakopmund zijn we vertrokken richting het noorden van Namibië. Eerst een heel eind langs de beruchte Skelletoncoast. Links het strand van de woeste oceaan en rechts de woestijn. Verder niets! Na een paar uur slaan we rechts af en rijden landinwaarts. Gelukkig zie je aan de telefoonmasten waar de weg ligt. Na een paar uur rijden verandert het landschap. Het wordt heuvelachtiger en groener en rijden we het gebied binnen dat Twijfelfontein heet. Hier bezoeken we de 6000 jaar oude rotstekeningen van het San volk, de oorspronkelijke bewoners van Namibië. Het zijn eenvoudige, maar mooie tekeningen. We bezoeken de vlakbij gelegen Organpipes, een formatie van bazaltzuilen die ogenschijnlijk hele orgels hebben geformeerd. Het is niet zo groot. De rondleiding duurt 10 minuten. Dan rijden we naar de camping. Die ligt verscholen in het bushland onderaan de heuvels. Het is er erg basic. Geen keukenfaciliteiten. De toiletvoorzieningen zijn uiterst minimaal. Maar de stilte, de rust en de sterrenhemel zijn overweldigend. Vooral ook omdat er maar een paar mensen kamperen. De hele Melkweg zien we 's avonds aan de hemel staan.

Donderdag 19 juni,
Vandaag trekken we door naar het noorden, naar Damaraland, waar de woestijnolifanten leven. Het landschap is hier prachtig. Glooiende heuvels gaan over in bergen en canyons. Geel gaat over in bruin. Het gaat door diepe valleien en het letterlijke hoogtepunt wordt Grootbergpass. Dan slaan we 25 km. verderop de camping op, die echt de mooiste camping van de reis blijkt te worden. Om ons heen geel wuivend gras met lage bomen en op een paar plekken grote rotsformaties. Die doen nog het meest denken aan een verzameling van enorme hunebedden. Naast zo'n verzameling stenen slaan we de tent op. Tussen de stenen zijn een soort "kamertjes"aangelegd. In de ene hoek een keukentje, daarnaast een echte open lucht douche en nog een keer om de hoek van een andere steen, is het toilet. Alles ziet er perfect uit en een zgn. Donkey zorgt voor heet water. Het is een soort houtgestookte boiler. Hier wordt een mens gelukkig en relaxed van. We koken lekker en genieten weer van de Melkweg en vele andere sterren tot de maan op komt.

Vrijdag 20 juni.
Het wordt een spannende dag. We gaan op zoek naar de woestijnolifanten. Ze trekken hier in een groot gebied rond. We zijn weer eens de enige gasten en trekken er per landrover met een gids en chauffeur op uit. De jongens moeten echt goed zoeken, maar in de loop van de ochtend vinden we een groep van 21 olifanten! We stappen uit de auto en gaan te voet op pad om ze met een grote boog, tegen de wind in, te benaderen. Wat heerlijk, te voet naar ze toe, zonder auto! We vinden ze als zij een heuvel een beetje afgelopen zijn, terwijl wij juist wat hogerop zijn gelopen. Daar door staan we niet heel dicht bij, maar zien we ze wel heel erg goed. Er zijn een paar jongen bij. We volgen ze nog even te voet. Ze gaan richting onze auto en weer de heuvels op. Wij gaan, na een lekkere picknick onder een boom met een voldaan gevoel richting camping. De rest van de middag vermaken wij ons in het piepkleine zwembadje dat op de camping, hoog tussen en van de rotformaties ligt en uitzicht biedt op deze fantastische streek.

Zaterdag 21 juni
Ons reisdoel vandaag is Rustig Toko Lodge, zo'n 40 km. ten noorden van Kamanjab. Onderweg moet er weer voorraad ingeslagen worden voor de komende dagen, als we door Etosha trekken. De tank gaat vol bij een typisch Afrikaanse pomp, waar ook een supermarktje is en een bank. Echt alles kan je hier kopen wat je (echt) nodig hebt.
Rustig Toko Lodge blijkt super luxueus te zijn, met een prachtige kamer, badkamer en fantastisch uitzicht over de streek. We maken er 's middags en mooie wandeling en dineren met de eigenaren van de lodge, waar 6000 ha, grond bij hoort!
Dezelfde middag bezoeken we de Himba's die op het terrein van de lodge wonen sinds kort. De Himba's zijn nog een van de weinige oorspronkelijke volken die in Namibië wonen. Zij even deels nomadisch en de mannen trekken rond met vee, terwijl de vrouwen en kinderen op dezelfde plek blijven wonen. De groep die hier woont moest verhuizen van hun vorige plek, toen de eigenaar de grond verkocht. De nieuwe eigenaar wilde de Himba's niet op zijn land. Bij Rustig Toko Lodge zijn ze vriendelijk opgenomen. De Himba vrouwen zijn gewend aan de moderne mensen en vinden het plezierig om ons hun levensstijl te laten zien. Ze wonen nog steeds in lemen hutten, dragen slechts geitenvellen en oude, maar fraaie sieraden die gemaakt worden van natuurlijke onderdelen. Het leek ons een soort toeristenkermis te worden, maar dat viel mee. Van beide kanten hadden we plezier aan onze ontmoetingen en konden we lachen om elkaars gebruiken en cultuur.